�يادگاران� عنوان كتاب هايي است كه بنا دارد تصويرهايي از سال هاي جنگ را در قالب خاطره هاي بازنويسي شده ، براي آن ها كه آن سال ها را نديده اند نشان بدهد . اين مجموعه راهي است به سرزميني نسبتا بكر ميان تاريخ و ادبيات ، ميان واقعه ها و بازگفته ها . خواندنشان تنها يادآوري است ، يادآوري اين نكته كه آن مردها بوده اند و آن واقعه ها رخ داده اند ؛ نه در سال ها و جاهاي دور ، در همين نزديكي .

مهدي باكري همين نزديكي ها ، روي همين زميني كه رويش هستي به دنيا آمد . درس خواند و بزرگ شد . مبارزه كرد و جنگيد . بعدها فرمان ده لشكر عاشورا شد . قرار بود از رود عبور كند و گذشت ، اما هيچ وقت بازنگشت . نمي دانم شايد دليل آشناييت همين رفتنش باشد ، اگر آب را بشناسي و فرمان ده لشكر عاشورا را .

بخشي ار كتاب

از توي ماشين داشت اسلحه خالي مي‏كرد؛ با دو - سه تا بسيجي ديگر. از عرق روي لباس‏هايش مي‏شد فهميد چقدر كار كرده. كارش كه تمام شد هم اين كه از كنارمان داشت مي‏رفت به رفيقم گفت �چه طوري مشد علي؟� به علي گفتم �كي بود اين؟� گفت �مهدي باكري؛ جانشين فرمان ده تيپ� گفتم �پس چرا داره بار ماشين رو خالي مي‏كنه؟� گفت �يواش يواش اخلاقش مي‏ياد دستت�. زندگي مرد پر از فرمول‏هاي پيچيده و حساب و كتاب‏هاي عجيب و غريب نبود. ساده بود، مثل همه آنهايي كه در لشكر عاشورا هستند. با اين همه هنوز خيلي فاصله هست بين اين خاطره‏ها و آن‏طوري كه او زندگي كرد. اينها فقط صد خاطره، صد تصوير هستند از او.